Beschrijving

Het rijk versierde renaissancepoortje geeft bezoekers de volgende wijsheid mee: 'Naeckt kom ick, naeckt scheyde ick'. Ook vermeldt het de spreuk Vita Vapor (het leven is een damp) en de stichtingsdatum van de hof, 1625. De vrij toegankelijke hof telt 38 huisjes. De tuin is de grootste in zijn soort in Nederland. De majestueuze platanen rond de waterput vormen één van de mooiste bomengroepen van de stad.

Toezicht op de hof was een taak van regenten. Zij kwamen bijeen in de regentenkamer, die pal rechts naast de poort ligt. Het prachtig beschilderde plafond uit 1701 is van Arnold Houbraken (1660-1719). Hij is ook de maker van het schilderij boven de schoorsteenmantel. Te zien is een godin in wit gewaad die de naastenliefde symboliseert door drie oudere vrouwen een gouden ketting aan te reiken. De regentenkamer is door het indrukken van een lichtknop van buitenaf te zien.

De oorspronkelijke bewoners waren arme vrouwen: ouden van dagen, alleenstaande vrouwen en oorlogsweduwen. Tot in de jaren '80 van de vorige eeuw woonden hier uitsluitend vrouwen, vanwege hun ouderdom vaak in het zwart gekleed. Ze betaalden een forse eenmalige som en verwierven daarmee levenslang woonrecht. De oudjes zijn nu goeddeels vertrokken. Hun huisjes zijn ingenomen door jongere vrouwen, echtparen en zelfs alleenstaande mannen. Ze betalen huur en onderwerpen zich aan twee huisregels: onberispelijk gedrag en liefdevolle zorg voor de woonomgeving.

Het Arend Maartenshof is uit gewetenswroeging van een speculant ontstaan. Arend Maartenszoon noemde zich priester, maar hij was beslist beter in het beheren van geld dan van zielen. Het was een gewiekste, steenrijke man, met een onlesbare dorst naar geld. Zelfs toen hij stadsklerk werd, bleef hij zijn privé-vermogen aanvullen met woekerrente uit leningen aan de stad. Arend Maartenszoon had onder Dordtenaren een slechte reputatie. Toen ging ook de kerk hem nog van het Heilig Avondmaal weren. Hij bedacht een plan waarmee hij zijn geweten kon ontlasten: hij stichtte een hof. Maar Arend Maartenszoon kon het speculeren niet laten. Hij verlangde dat het stadsbestuur de bewoonsters een uitkering verschafte. De vergoedingen kon het bestuur putten uit een door Arend beschikbaar gesteld kapitaal, uiteraard tegen betaling van rente.